من یک معذرت خواهی بدهکارم به مردم استانم ،
به مردم استانمان که هرچقدر در هرجا ( از رسانه بگیر تا جاهای بین المللی که به ذهنتان هم خطور نمیکند )
مسخره شدند
به خاطر لهجه یشان ، به خاطر آداب و رسومشان ، به خاطر سادگی شان ، به خاطر زندگی روستایی شان
به خاطر دل پاکشان و ...
یک معذرت خواهی بزرگ بدهکارم ؛ بزرگ به وسعت اقیانوس ...
چون خجالت کشیدم که با لهجه ی مردم استانم در جایی خارج از استانم صحبت کنم
مبادا مردم مسخره ام کنند !
من از طرف مسئولینی که باید مدال با جنبه ترین استان را به مردم ما میدانند معذرت میخواهم ،
مسخره شدیم و دم نزدیم
حتی با شما خندیدیم به مسخره شدنمان ، کولاک نکردیم ، تظاهرات نکردیم
ماهم با شما به خودمان خندیدیم
گفتیم جامعه ی افسرده ی ایران خنده وشادی هم میخواهد ، شاید این شادی را در مسخره کردن ما بیابد
ما چیزی نگفتیم ، گفتیم ؟
اسطوخودوس شهرستانی مینویسد :
به این چهره های خسته و مهربان و پاک دل مازندرانی
به وسعت یک اقیانوس معذرت میخواهم :)